بازخوانی سخنرانی محمدرضا عارف در مراسم بزرگداشت غلامرضا اسلامی بیدگلی

محمد رضا عارف رئیس وقت دانشگاه تهران خاطرات خود از غلامرضا اسلامی بیدگلی را در یک سخنرانی این گونه بیان کرده است: در طول بیست سال گذشته من همکاری نزدیکی با ایشان داشتم و جزو ارادتمندان ایشان بودم و وظیفه خودم دانستم که چند دقیقه‌ای را تصدیع بدهم. استاد اسلامی با روش و منش انحصاری‌اش که خاص خودش بود، حقیقتاً الگویی ارزنده است برای همه کسانی که از ایشان آموخته‌اند و جزو ارادتمندان ایشان قرار گرفتند و یا با ایشان همکاری داشتند. همکاران ایشان درس‌های زیادی را از این استاد گرانقدر آموخته‌اند. هم در سنگر دانشگاه و هم در بخش‌های مختلف اجرایی که این استاد گرانقدر خدمت کرد، عموماً جوانان مجذوب ایشان می‌شدند و ایشان را الگویی را برای ارائه خودشان و ادامه کارشان تلقی می‌کردند. در زمانی که بنده خدمتگزار دانشگاه تهران بودم، در سال‌های 73 و 76، ایشان بدون این که بخواهد خودش را مطرح کند، مشاور عملی و علمی من بود. آن زمان دانشگاه با اتفاقات و شرایطی رو به رو بود. در برخی از دانشکده‌ها ما با مشکلاتی رو به رو بودیم و یکی از آن دانشکده‌ها، دانشکده مدیریت بود که استاد اسلامی برای پیگیری مسائل و برقراری آرامش در دانشکده خیلی به من کمک کرد.

ایشان نقش محوری و کلیدی در برقراری آرامش در دانشکده داشت، خیلی هم خودش را مطرح نمی‌کرد. دوستانی بودند که در جلسات رسمی اظهارنظر می‌کردند و مسائل را پیگیری می‌کردند اما استاد اسلامی با آن ویژگی‌ها و منش خاص خودش سعی می‌کرد که مسائل دانشکده را دنبال کند و به جایی برساند. من در سال‌های بعد از خدمتم در دانشگاه تهران با ایشان ارتباط نزدیکی داشتم، هر از گاهی خدمت ایشان می‌رسیدم و صحبت‌هایی می‌کردیم. دغدغه‌های ایشان را واقعاً دغدغه‌های کشور می‌دانستم. با ویژگی‌های خاصی که ایشان داشت، می‌توانم بگویم بیشتر دغدغه‌هایش تعالی و پیشرفت کشور بود،. چند ویژگی ایشان که من اینجا مطرح می‌کنم، فکر می‌کنم من و دیگران را تحت تأثیر خودش قرار می‌داد. علاقه به ایران و پیشرفت کشور و وفاداری به ارزش‌ها جزو ویژگی‌های ایشان بود که فکر می‌کنم جلسه‌ای نبود که در خدمت استاد باشیم و این نگاه و منش استاد فضای حاکم بر جلسه را احاطه نکند. علاقه بیش از اندازه به کشور و پیشرفت کشور داشت. سلامت نفس و تواضع علیرغم برجستگی‌های علمی و خبره بودن در حسابداری، ویژگی دیگر ایشان بود. تواضع خاصی داشت و هیچگاه دانش خود را به رخ نمی‌کشید. و اگر کسی ایشان را نمی‌شناخت، به راحتی نمی‌توانست به برجستگی‌های این استاد گرانقدر پی ببرد. استاد اسلامی روحیه مثبتی داشت و توجه بیشتر به دیدن خوبی‌ها و نکات مثبت داشت. همواره نیمه پر لیوان را می‌دید. هیچگاه من از ایشان آیه یأس نشنیدم یا هیچگاه احساس نکردم که نگاهش به مسائل منفی است. همواره با نگاه مثبتی که داشت، دیگران را تشویق می‌کرد که با نگاه مثبت مسائل را دنبال کنند. همیشه خندان بود و امیدوار. من هیچگاه ناامیدی و بی‌تفاوتی و بی‌انگیزگی را در چهره ایشان ندیدم. همواره امیدوار بود و تلاش می‌کرد که این روحیه امید را به دیگران القا کند. ویژگی دیگر ایشان، نگاه علمی به امور داشتن و سهل شمردن حل مشکلات پیش رو بود.

به خصوص در کشورداری و فعالیت‌های اجتماعی. با مشکلات و گره‌های بعضاً کوری که با آن‌ها برخورد می‌شد، خیلی راحت کنار می‌آمد. آنطور با مشکلات برخورد می‌کرد که انسان احساس می‌کرد یک مسأله خیلی ساده و مقدماتی است. این بیانگر امید به آینده و اعتماد به مسیری بود که استاد طی می‌کرد. با همه مهربان بود. زبانزد عام و خاص بود. دانشجویانشان، ایشان را به عنوان یک الگوی محبت و مهربانی می‌شناختند. با همکارانش، با دوستان و حتی در فضای سیاسی با رقبا یا احیاناً مخالفان خودش با همین روحیه و منش برخورد می‌کرد. در ماه‌های بعد از انتخابات 88 که یک فضای یأس و ناامیدی به خصوص بر نسل جوان حاکم شده بود، صحبت‌هایی را با ایشان داشتیم. به این نتیجه رسیدیم که به هر حال باید یک اتفاقی بیفتد، کارهایی باید انجام بگیرد. با این منش و تفکر دکتر اسلامی و رایزنی‌هایی که ما با تعدادی دوستان داشتیم، پیشنهاد تشکیل بنیاد امید ایرانیان شد که انصافاً از همان گام اول استاد زحمات زیادی را در ارتباط با این بنیاد کشید. تدوین اساسنامه، تدوین مرامنامه و پیگیری مجوز این بنیاد که جهتگیری اصلی این بنیاد هم امید دادن به نسل جوان بود. "اخلاق و خردورزی" شعار اصلی این بنیاد بود که استاد سهم زیادی در تأسیس این بنیاد داشت. حضور مؤثری در جلسات بنیاد در طول چهار سال گذشته داشت و عموماً در جلسات شرکت می‌کرد، حتی زمانی که یک مقدار ضعف جسمانی داشت از حضور در جلسات شورا دریغ نمی‌کرد. حتی‌الامکان با یک روحیه شاد و بانشاط و امید به آینده در جلسات شرکت می‌کرد. ویژگی که تقریباً در همه جلسات محسوس بود و افراد را تحت تأثیر قرار می‌داد.

آثار ماندگاری در این بنیاد از این استاد گرانقدر باقی مانده و من مطمئن هستم که مؤسسان بنیاد و جوانانی که در این بنیاد فعالیت می‌کنند تلاش خواهند کرد که إنشاء ا... ادامه راه استاد را با تلاش خودشان و جدیت بیشتری پی بگیرند. به هر حال در شرایطی این استاد ارجمند، این اندیشمند متعهد را ما از دست دادیم که حقیقتاً خلأ وجودش حس می‌شود. شاید بیش از هر زمان دیگر، دانشجویان، همکاران و ما دوستدارانشان به ایشان نیاز داریم. ولی چه می‌شود کرد؟ قضا و قدر همین است. افتخار همه ما این است که استاد هم در حیات خودش آثار ماندگاری را به جا گذاشت و هم بعد از درگذشتش با منش و روشش قطعاً رهروان فراوانی خواهد داشت و دوستداران و دانشجویانش تلاش خواهند کرد که راه این استاد گرانقدر را ادامه دهند.

به روح بزرگ این استاد گرانقدر درود می‌فرستم و مجدداً به خانواده محترم ایشان و به دانشگاهیان گرانقدر و همکاران این استاد گرانقدر، ضایعه از دست داشتن ایشان را تسلیت می‌گویم. درجات ایشان عالی است، إنشاء ا... که خداوند آن را متعالی بگرداند و به همه بازماندگان ایشان صبر و اجر جزیل اهداء بفرماید.