از دو سال پیش تاکنون دولت روحانی تلاش کرده این راه ها را گشوده نگاه دارد. در مقابل، تلاش های جدی برای مسدود کردن آنها نیز نیازی به گفتن ندارد.
شرق: از دو سال پیش تاکنون دولت روحانی تلاش کرده این راه ها را گشوده نگاه دارد. در مقابل، تلاش های جدی برای مسدود کردن آنها نیز نیازی به گفتن ندارد.
بحث ها درباره فیلترینگ تلگرام در روزهای گذشته مرا به یاد ممنوعیت ویدئو در اواخر دهه ٦٠ و اوایل دهه ٧٠ انداخت. تصور رسمی این بود که ویدئو یک وسیله ناهنجار است و دارنده آن به خاطر وجود فیلم های غیر اخلاقی ممکن است به فساد کشیده شود.
همین جناب غرضی در انتخابات گذشته کلید حل پاره ای از مشکلات کشور را گوشی های هوشمندی می دانست که بخشی جزئی از کاربری گسترده آنها ضبط و پخش فیلم است! همه گیر شدن شگفت آور ابزارهای ارتباطی شبیه تلگرام در زمانی کوتاه، نشان می‌دهد که جامعه چقدر نسبت به ارتباطاتِ وسیع تر پذیراست.
از دو سال پیش تاکنون دولت روحانی تلاش کرده این راه ها را گشوده نگاه دارد. در مقابل، تلاش های جدی برای مسدود کردن آنها نیز نیازی به گفتن ندارد.
بخشی از این منفی اندیشی ها ماهیت سیاسی دارد ولی به نظر من نیاز جامعه بیش از آنکه به خاطر دریافت خبر - طبعا مشمول حساسیت و ضابطه و کنترل - باشد، نیازی اجتماعی و از جنس ارتباطات روزمره اجتماعی شبیه سرگرمی، توسعه دوستی ها، ارتقای زمینه های شغلی و امثال آنهاست.
وقتی تقاضا به‌شدت بالاست، امکان انسداد کامل وجود ندارد. به‌هرحال وقتی وایبر نشد، تلگرام و وقتی تلگرام فیلتر شود، از راهی دیگر جامعه به همدیگر پیوند می خورد. به ویژه که دسترسی و امکان ردشدن از ممانعت ها چندان دشوار نیست. این بخشی از مکانیسم رفتار اجتماعی برای دستیابی به نیازهای خود است.
سال هاست که مخالفان، از وجود ناهنجاری های گسترده اخلاقی در شبکه های اجتماعی و زمینه‌سازی برای به انحراف کشیده شدن جوانان خبر می دهند. اینترنت و شبکه های اجتماعی جدا از واقعیات اجتماعی نیستند.
اگر شبکه های اجتماعی نباشند، آیا جامعه فاقد انحراف است؟ خیر! درون جامعه هزار نوع فساد کوچک و بزرگ هست. این طبیعت جوامع بزرگ است. آیا شبکه های اجتماعی، جامعه را منحرف تر می کنند؟ پاسخ به این سؤال نیاز به تحقیق وسیع دارد.
حداقل در جوامع پیشرفته که تحقیقات اجتماعی گسترده شده است، جواب به این سؤال مثبت نیست.
آنچه در یک عبارت کلی می توان گفت این است که شبکه های اجتماعی جامعه را فاسد نمی‌کنند، همان طور که تلویزیون و رادیو و کامپیوتر به خودی خود نمی کنند، این ها ابزارهای ارتباطی است و باید راه های استفاده مطلوب تر از آنها جست و جو شود. منع آنها نه پاسخ مناسبی است و نه ممکن است.
از دو سال پیش تاکنون دولت روحانی تلاش کرده این راه ها را گشوده نگاه دارد. در مقابل، تلاش های جدی برای مسدود کردن آنها نیز نیازی به گفتن ندارد.
بخشی از این منفی اندیشی ها ماهیت سیاسی دارد ولی به نظر من نیاز جامعه بیش از آنکه به خاطر دریافت خبر - طبعا مشمول حساسیت و ضابطه و کنترل - باشد، نیازی اجتماعی و از جنس ارتباطات روزمره اجتماعی شبیه سرگرمی، توسعه دوستی ها، ارتقای زمینه های شغلی و امثال آنهاست.
وقتی تقاضا به‌شدت بالاست، امکان انسداد کامل وجود ندارد. به‌هرحال وقتی وایبر نشد، تلگرام و وقتی تلگرام فیلتر شود، از راهی دیگر جامعه به همدیگر پیوند می خورد. به ویژه که دسترسی و امکان ردشدن از ممانعت ها چندان دشوار نیست. این بخشی از مکانیسم رفتار اجتماعی برای دستیابی به نیازهای خود است.
سال هاست که مخالفان، از وجود ناهنجاری های گسترده اخلاقی در شبکه های اجتماعی و زمینه‌سازی برای به انحراف کشیده شدن جوانان خبر می دهند. اینترنت و شبکه های اجتماعی جدا از واقعیات اجتماعی نیستند.
اگر شبکه های اجتماعی نباشند، آیا جامعه فاقد انحراف است؟ خیر! درون جامعه هزار نوع فساد کوچک و بزرگ هست. این طبیعت جوامع بزرگ است. آیا شبکه های اجتماعی، جامعه را منحرف تر می کنند؟ پاسخ به این سؤال نیاز به تحقیق وسیع دارد.
حداقل در جوامع پیشرفته که تحقیقات اجتماعی گسترده شده است، جواب به این سؤال مثبت نیست.
آنچه در یک عبارت کلی می توان گفت این است که شبکه های اجتماعی جامعه را فاسد نمی‌کنند، همان طور که تلویزیون و رادیو و کامپیوتر به خودی خود نمی کنند، این ها ابزارهای ارتباطی است و باید راه های استفاده مطلوب تر از آنها جست و جو شود. منع آنها نه پاسخ مناسبی است و نه ممکن است.
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.