آیا در شرایطی كه ایران امروز می تواند به بهشت سرمایه گذاری منطقه تبدیل شود چنین همكاری وسیعی برای جلوگیری از وقوع این اتفاق آن هم نه از سوی دشمنان بلكه توسط كسانی كه همگی ساكنان یك كشتی هستند چه عاقبتی می تواند رقم بزند؟
علی میرزاخانی کارشناس خبره اقتصادی و سردبیر دنیای اقتصاد در یادداشتی در کانال اختصاصی خود با عنوان «عبرت های ونزوئلا برای ما» نسبت به رشد نقدینگی در کشور هشدار داده و نوشته است:
١- دستگاه چاپ پول شاید تنها دستگاهی باشد كه این روزها بر خلاف همه دستگاهها در ونزوئلا از كار نیفتاده است. تمام خودپردازها در ونزوئلا اسكناس های نو با شماره سریال متوالی می دهند اما روی دیگر این سكه، بی ارزش شدن فاجعه بار پول ملی این كشور بوده است؛ شبیه هشت سال پیش زیمبابوه كه قیمت یك كیلو گوشت به چند میلیارد دلار ریمبابوه رسید و اقتصاد این كشور را تا مرز فروپاشی كامل پیش برد.
٢- نرخ رسمی دلار در ونزوئلا ١٠ بولیوار است اما در بازار آزاد تا ١٢٠٠ بولیوار جهش كرده است. (برای تقریب به ذهن و مفهوم فاجعه بار این اتفاق، تصور كنید نرخ دلار در ایران از ١٠٠٠ تومان به حدود ١٢٠ هزار تومان می رسید) كه به معنی تورم افسارگسیخته ای است كه قیمت كالاها را به صورت جنون آمیزی افزایش داده است. مثلا قیمت یك بسته پودر لباسشویی كه رسما ٣٢ بولیوار است به ٦٠٠ بولیوار افزایش یافته است. ظاهرا از هفته آینده هم قرار است روزانه چهار ساعت برق قطع شود!
٣- این عاقبت ایجاد تعهدات سنگین برای دولت با پرداخت یارانه های بی حساب و كتاب و اداره اقتصاد با چاپ پول است. این قانون آهنین اقتصاد است كه بدون تولید نمی توان با تكیه بر پول نفت یارانه داد و همه چیز را ارزان نگه داشت! البته برای چند سال شاید بشود اما تاوان وحشتناك آن به سرعت همه چیز را ویران می كند. یادمان باشد كه ونزوئلا در مقطعی گرفتار این بلا شده است كه نه تنها مثل ایران تحریم نبوده بلكه سالانه حدود دو برابر ایران نفت صادر كرده آن هم برای جمعیتی حدود ٢٨ میلیون نفر یعنی كمی بیش از یك سوم جمعیت ایران!
٤- وضعیت ونزوئلا را باید نگاه كنیم و همزمان از یاد نبریم كه اقتصاد ایران استعداد قابل توجهی برای گرفتار شدن در چنین وضعیت اسف باری دارد. ظاهرا به جای اینكه اجماع و همدلی برای حل مشكلات باشد در جهت عدم حل مشكلات است. هزاران میلیارد تومان بدهی برای دولت ایجاد شده است، منابع بانكی به دلیل ورشكستگی اكثر مشتریان مادام العمر نظام بانكی و تمدید مرتب وامها قفل شده است، مجلس به راحتی ابزار استفاده از بازار بدهی ملی برای تزریق پول غیرتورمی به اقتصاد را از بودجه حذف می كند و تیم اقتصادی دولت هم به جای پیگیری موضوع، مشغول دفاع پوپولیستی از تداوم پرداخت یارانه نقدی است و در بی عملی محض گرفتار شده است. دستگاه دیپلماسی هم كه باید مراقب باشد بر سر خارجی ها فریاد نكشد تا مبادا رقبای داخلی معادله "برجام مساوی هیچ" را علم كنند. آیا در شرایطی كه ایران امروز می تواند به بهشت سرمایه گذاری منطقه تبدیل شود چنین همكاری وسیعی برای جلوگیری از وقوع این اتفاق آن هم نه از سوی دشمنان بلكه توسط كسانی كه همگی ساكنان یك كشتی هستند چه عاقبتی می تواند رقم بزند؟
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.