اقدامی که سال 1391 پایه‌های آن گذاشته شد، امروز به یک رویه در سینما بدل شده؛ فیلم‌ها از سوی یک نهاد تحریم می‌شوند و امکان نمایش در تعدادی سالن به دست نمی‌آورند.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ اگر این روزها برای تماشای «از رئیس جمهور پاداش نگیرید» به کارگردانی کمال تبریزی سراغ سالن‌های نمایش‌دهنده فیلم بروید متوجه می‌شوید تعدادی از سالن‌ها میزبان این فیلم نیستند؛ سالن‌هایی که اتفاقا اغلب پرطرفدار هستند و محبوبیت بالایی دارند از جمله سینما آزادی.
مسئولان حوزه هنری چندی سالی است که تشخیص می‌دهند برخی فیلم‌های برای نمایش در سالن‌های سینمای آنان مناسب نیست، به این ترتیب فیلم‌های را تحریم می‌کنند و به آن‌ها سالن نمی‌دهند و به این ترتیب به صورتی جدی روی فروش فیلم‌ها تاثیر می‌گذارند. پیش از این مسئولان حوزه با صدای بلند اسامی فیلم‌های تحریمی را اعلام می‌کردند و در این مورد وارد بحث و گفتوگو می‌شدند، چندی است این رویه دیگر دیده نمی‌شود و شیوه تحریم حوزه به این شکل درآمده که بدون گفت‌و‌گویی و توضیحی از سوی مسئولان فیلمی از به جمع تحریمی‌ها می‌پیوندد.
در چند ماه اخیر «قصه‌ها» به کارگردانی رخشان بنی‌اعتماد و «از رئیس جمهور پاداش نگیرید» از اکران در سینماهای حوزه محروم شده‌اند. «نهنگ عنبر» ساخته سامان مقدم هم در دو هفته نخست اکران سینماهای حوزه را در اختیار نداشت، اما بعد از این مدت تعدادی از سالن‌های حوزه نیز به اکران این فیلم تعلق پیدا کرد. خبرها از حوزه هنری حکایت از آن داشت که در صورت اکران «خانه دختر» این فیلم سالن‌های سینمای حوزه هنری را در اختیار نخواهد داشت که در نهایت این اتفاق هم نیافتاد و آن فیلم اصلا اکران نشد.
«خانه پدری» به کارگردانی کیانوش عیاری در مدت دو روزه‌ای که اکران شد، با تحریم حوزه هنری روبرو شد. مسئولان سالن‌های حوزه هنری اجازه ندادند فیلم عیاری در همین مدت هم در سینما آزادی روی پرده برود و با همین اقدام یکی از گام‌های اساسی برای پایان یافتن اکران فیلم برداشتند.
ادامه مسیر
زمانی که گروهی از مردم به خیابان ریختند و نسبت به اکران دو فیلم «خصوصی» ساخته حسین فرحبخش و «گشت ارشاد» به کارگردانی سعید سهیلی اعتراض کردند، حوزه هنری در کنار شهرداری تهران جزو نخسین صاحبان سینمایی بودند که به اکران این فیلم‌ها پایان دادند تا مسیر تحریم تعدادی فیلم از سوی حوزه هنری آغاز شود؛ مسیری که درگیری بسیاری بین اهالی سینما و مدیریت حوزه هنری به وجود آورد.
«خوابم میاد» ساخته رضا عطاران هم درگیر همین شیوه مدیریت در حوزه هنری شد، اینکه گروهی در این مرکز تشخیص دادند فیلم عطاران صحنه‌هایی دارد که از نظر آنان مورد تایید نیست و بر این اساس نیاید در سینماهای حوزه به نمایش درآید.
وقتی بهار سال 91 رئیس حوزه هنری از تحریم برخی فیلم‌ها پشت تریبون خبر داد، جنجالی در سینما به پا شد که چندان سابقه نداشت. برخی معتقد بودند حوزه هنری هرچند مالک حدود یک سوم سالن‌های سینمای ایران است، اما از آنجا که سینماها را با سرمایه خصوصی به دست نیاورده، سینماگران به این موضوع معترض بودند که چنین سالن‌هایی فقط متعلق به حوزه نیست که مدعی تصمیم‌گیری در مورد آن‌ها است، اما هیچ یک از این اعتراض‌ها راه به جایی نبرد و هف فیلم «برف روی كاج‌ها» پیمان معادی ، «من همسرش هستم» مصطفی شایسته، «پل چوبی» مهدی كرم‌پور، «بی‌خود و بی‌جهت» عبدالرضا كاهانی، «پذیرایی ساده» مانی حقیقی و «من مادر هستم» فریدون جیرانی امکان اکران به دست نیاوردند.
هرچند در ادامه مسیر تحریم‌های حوزه هنری فیلم‌ها به فروش بالایی دست پیدا کردند و به نوعی سازندگان فیلم‌ها تهدیدها را تبدیل به فرصت کردند و این عنوان تحریمی در جذب مخاطب به کمک آن‌ها آمد.
قربانیان بعدی
حوزه هنری به نوعی تکلیف خود را با سینما روشن کرده است، به این ترتیب که چند نوع فیلم را نشان نمی‌دهد، از جمله فیلم‌هایی که در آن شبهه خیانت زن به مرد وجود داشته باشد و یا فیلم‌هایی که رفتار شخصیت‌ها در آن آداب جامعه را زیر سئوال ببرد.
هرچند این شیوه و قانون قابل تعمیم برای همه فیلم‌ها نیست، زیرا تعدادی از فیلم‌های اکران شده در سینماهای حوزه هنری چندان هم مطابق ادعاهای مطرح شده نبوده‌اند.
به نظر می‌رسد بیش از هر چیز آنچه مسیر حوزه هنری را در تحریم فیلم‌ها تعیین می‌کند، سلیقه مدیران این نهاد است نه خیر و شر سینما و حتی جهت‌دهی به فضای سینما ایران؛ دلیل این مدعا فیلم‌هایی که همچنان با موضوع خیانت ساخته می‌شوند و تحریم‌های پیشین حوزه موجب توقف آن‌ها نشده است. همین‌طور فیلم‌هایی که به نظر برخی از تماشاگران شوخی‌های آن در سینمای ایران چندان با سابقه نبوده، اما در سالن‌های حوزه هنری روی پرده رفته است. همین برخورد متناقض با فیلم‌های سینمایی است که نشان می‌دهد حوزه بیش از دنبال کردن یک رویه مشخص به دنبال سنگ‌اندازی پیش پای سینمایی است که نمی‌پسندد و یا سینماگرانی که چندان خوشایند مدیران حوزه نیستند.
پیش‌گیری رویه سکوت و تحریم بدون مذاکره و گفتوگو نگرانی‌ها را در مورد عملکرد حوزه هنری بیشتر می‌کند؛ اینکه وقتی مدیران نیاز به پاسخگویی را احسای نمی‌کنند، پس زمین را برای وارد کردن بحث‌های دیگر و گسترش نگاه زاویه‌دار به سینما فراهم‌تر می‌بینند.
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.