فرادید | مهتاب کرامتی در یادداشتی در روزنامه اعتماد برای آلاین کودک پناهجوی سوری که در آب های ترکیه غرق شد نوشت: باید روی ساحل دراز می کشید و به صدای موج روی شن‌ها گوش می داد. باید دنبال گوش ماهی ها می گشت...
باید روی ساحل دراز می كشید و به صدای موج روی شن‌ها گوش می‌داد. باید دنبال گوش‌ماهی‌ها می‌گشت و بزرگ‌ترین آنها را در دست‌های كوچكش می‌گرفت و لبخندز نان صدای دریا را می‌شنید. حتی می‌توانست خانه شنی بسازد یا با پاهای برهنه كوچك سرشار از خوشی، به سمت آب بدود و ذوق كند. باید بازی می‌كرد؛ شبیه همه بچه های خوشبختی كه جهان میدان بازی آنهاست. همه بچه هایی كه شب ها با صدای آرام لالایی مادر و قصه های افسانه و پری می‌خوابند و صبح، با جهانی در صلح در آغوش، برای یك روز تازه چشم باز می كنند.
شبیه بچه‌هایی كه نمی‌دانند جنگ چیست یا صدای ترس را نشنیده اند. باید شبیه یك كودك خوشبخت بود؛ سرشار از كودكی، صلح، آرامش، خوشبختی و زندگی. باید تعریف زندگی می‌شد؛ نشانه زنده بودن. مرگ خیلی بزرگ‌تر از آغوش كوچك خوابیده در ساحل است.
مرگ خیلی بزرگ‌تر از دست‌های كوچك بی‌پناه نشسته در ساحل است. مرگ خیلی بزرگ تر از كودكی است كه همه كودكی‌اش، همه زندگی‌اش را در پناه یك ساحل جا داده و پشت دریاها تنها تصویر جنگ و هراس و درد دارد. دست‌های كوچكش نباید اینقدر بی‌پناه روی شن‌های خیس می‌نشست و دریا آغوشش را برای هراس و مرگ او باز می‌كرد.
اما انگار تنها مرگ، هدیه دست های كودكانه ای است كه زندگی طلب می كرد. تنها مرگ عروسك میدان بازی معصومانه او در جهان پر از خشونت و درد است. انگار تنها مرگ است كه می‌داند ترس چیست و هرشب با قصه تازه‌ای از هراس خوابیدن یعنی چه. تنها مرگ است كه آنقدر دقیق و دوستانه، می‌داند زندگی در جهانی كه آدم‌هایش چشم‌ها را به روی هراس و تنهایی كودك وحشت‌زده از ویرانی و جنگ بسته‌اند، یعنی چه.
این مرگ عزیز، این مرگ آرام نشسته در جهان كودكی‌اش، شبیه یك خواب طولانی پر از رویای ماهی‌ها و صدف‌ها، خودش را در آغوش كودك او جا كرده تا جهان، نه از ترس او كه از فراموشی خودش در اندوه و غم برود. جهانی كه برای صلح، برای زندگی می‌خواستیم و حالا، تنها پناهش ساحل دریایی است كه پری‌وار كودك هراسیده‌اش را در آغوش می‌گیرد و تمام. مرگ دوست خوبی است برایش؛ نه آنقدر بی وفا كه هراس های او را نبیند و نه آنقدر فراموشكار كه چشم روی تمام سیاهی ها ببندد.
مرگ دوست خوبی است، آنقدر كه می‌داند در جهانی خالی از صلح، در جهانی با فراموش كاری و بی تفاوتی آدم بزرگ ها، در جهانی كه باید مدام و مدام از مرزهایش به سوی ساحلی امن فرار كرد، تنها دوست بی‌ریای كودكی است كه هرروز صبح چشم‌هایش را با ترس باز می‌كرد و هرشب با نوای لالایی ترسیده مادر می خوابید. مرگ دوست خوبی است، ببنید چقدر آرام سر بر ساحل آرامشش گذاشته و دیگر نه می‌ترسد و نه فرار می كند. خواب است، بگذاریم آرام بخوابد و آرام آرام زیرلب زمزمه كنیم: «ما نگاه، ما هیچ».
شبیه بچه‌هایی كه نمی‌دانند جنگ چیست یا صدای ترس را نشنیده اند. باید شبیه یك كودك خوشبخت بود؛ سرشار از كودكی، صلح، آرامش، خوشبختی و زندگی. باید تعریف زندگی می‌شد؛ نشانه زنده بودن. مرگ خیلی بزرگ‌تر از آغوش كوچك خوابیده در ساحل است.
مرگ خیلی بزرگ‌تر از دست‌های كوچك بی‌پناه نشسته در ساحل است. مرگ خیلی بزرگ تر از كودكی است كه همه كودكی‌اش، همه زندگی‌اش را در پناه یك ساحل جا داده و پشت دریاها تنها تصویر جنگ و هراس و درد دارد. دست‌های كوچكش نباید اینقدر بی‌پناه روی شن‌های خیس می‌نشست و دریا آغوشش را برای هراس و مرگ او باز می‌كرد.
اما انگار تنها مرگ، هدیه دست های كودكانه ای است كه زندگی طلب می كرد. تنها مرگ عروسك میدان بازی معصومانه او در جهان پر از خشونت و درد است. انگار تنها مرگ است كه می‌داند ترس چیست و هرشب با قصه تازه‌ای از هراس خوابیدن یعنی چه. تنها مرگ است كه آنقدر دقیق و دوستانه، می‌داند زندگی در جهانی كه آدم‌هایش چشم‌ها را به روی هراس و تنهایی كودك وحشت‌زده از ویرانی و جنگ بسته‌اند، یعنی چه.
این مرگ عزیز، این مرگ آرام نشسته در جهان كودكی‌اش، شبیه یك خواب طولانی پر از رویای ماهی‌ها و صدف‌ها، خودش را در آغوش كودك او جا كرده تا جهان، نه از ترس او كه از فراموشی خودش در اندوه و غم برود. جهانی كه برای صلح، برای زندگی می‌خواستیم و حالا، تنها پناهش ساحل دریایی است كه پری‌وار كودك هراسیده‌اش را در آغوش می‌گیرد و تمام. مرگ دوست خوبی است برایش؛ نه آنقدر بی وفا كه هراس های او را نبیند و نه آنقدر فراموشكار كه چشم روی تمام سیاهی ها ببندد.
مرگ دوست خوبی است، آنقدر كه می‌داند در جهانی خالی از صلح، در جهانی با فراموش كاری و بی تفاوتی آدم بزرگ ها، در جهانی كه باید مدام و مدام از مرزهایش به سوی ساحلی امن فرار كرد، تنها دوست بی‌ریای كودكی است كه هرروز صبح چشم‌هایش را با ترس باز می‌كرد و هرشب با نوای لالایی ترسیده مادر می خوابید. مرگ دوست خوبی است، ببنید چقدر آرام سر بر ساحل آرامشش گذاشته و دیگر نه می‌ترسد و نه فرار می كند. خواب است، بگذاریم آرام بخوابد و آرام آرام زیرلب زمزمه كنیم: «ما نگاه، ما هیچ».
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.