کره شمالی نیاز به معرفی ندارد. این کشور به توریست‌ها اجازه ورود می دهد، اما آن ها تحت یک برنامه محافظت شده قادر به بازدید هستند. تعجبی ندارد که اینترنت در این کشور هم اساسا یک بزرگراه آزاد انتقال اطلاعات نیست.
کره شمالی نیاز به معرفی ندارد. این کشور به توریست ها اجازه ورود می دهد، اما آن ها تحت یک برنامه محافظت شده قادر به بازدید هستند. تعجبی ندارد که اینترنت در این کشور هم اساسا یک بزرگراه آزاد انتقال اطلاعات نیست.
در این کشور اینترنت "Kwangmyong" نامیده می شود و دلیل آن هم این است که اساسا یک شبکه اختصاصی شده و نسخه محدودی از اینترنت است. به همین دلیل آدرس وب سایت ها در کره شمالی با آنچه ما به عنوان آدرس وب سایت ها میشناسیم متفاوت است و مردم قادر به دسترسی به وب سایت های خارجی را ندارند.
مردم اما می توانند به "Kwangmyong" متصل شوند و اتصال به آن رایگان است. اما در کشوری که فقر بیداد می‌کند و سرویس های عمومی مانند کتابخانه در حداقل خود قرار دارد بسیاری از شهروندان اساسا به این شبکه هم متصل نمی شوند.
به همین دلیل از میان ۲۵ میلیون نفر ساکنان این کشور تنها چند هزار نفر از همین شبکه استفاده می‌کنند.
در این کشور تنها یک شرکت خدمات دهنده اینترنت وجود دارد و نام آن Star Joint Venture است. همچنان که از نام آن مشخص است این شرکت از شراکت بین وزارت پست و ارتباطات با یک شرکت تایلندی ایجاد شده است. این شرکت از سال ۲۰۰۹ مشغول سرویس دهی است و تا قبل از آن اتصال اینترنت در کره شمالی از طریق ماهواره ای که با آلمان یک لینک برقرار کرده بود انجام می شد.
آنچنان که می‌شود حدس زد اینترنت در این کشور به خارجی‌ها، ارتشی ها و برخی شهروندان ارایه می شود. از طریق این سرویس می توان حتی یک پرواز را رزور کرد اما مثلا دسترسی به اطلاعاتی در مورد بحران ۱۹۹۰ این کشور ممکن نیست.
البته در این کشور دسترسی به اینترنت آزاد هم وجود دارد اما این دسترسی فقط برای مقام های رسمی و دولتی است.
منبع: روزنامه خراسان
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.