دنیای اقتصاد / شیوه قیمتگذاری محصولات فولادی به‌خصوص مصنوعات ساختمانی در بازار داخلی كشور برای فعالان این حوزه، غالبا جذاب و قابل توجه است. انواع مصنوعات فولادی از سه طریق واحدهای نورد، بورس كالا و واردات راهی بازارهای كشور می‌شوند كه بررسی چگونگی قیمتگذاری این محصولات در هر كدام از این موارد خالی از لطف نیست. به عبارت بهتر دانستن شرایط و شیوه تخمین قیمت تمام شده مصنوعات فولادی می‌تواند قدرت چانه زنی معامله گران را افزایش دهد كه در شرایط ركود فعلی می‌تواند بسیار موثر باشد.
ساده‌ترین شیوه تولید فولاد، واحدهای نورد تولید‌كننده مقاطع ساختمانی هستند كه با توجه به اینكه از شمش فولاد در تولید محصول نهایی استفاده می‌كنند همسو با نوسانات قیمت شمش كه می‌تواند وارداتی یا تولید داخل باشد، قیمت نهایی محصولات خود را تغییر می‌دهند. عامل دیگری كه بر قیمت تمام شده محصولات واحدهای نورد اثرگذار است قیمت سوخت و هزینه حمل شمش به كارخانه و بعضا حقوق پرسنل است كه در صورت نوسان هركدام از این موارد، قیمت محصولات نوردی این واحدها كه درب كارخانه عرضه می‌شود تغییر می‌یابد. بنابراین می‌توان با احتساب قیمت شمش و هزینه نسبی حمل و هزینه تولید ، قیمت تمام شده محصول را حدس زد. به صورت تجربی حداقل دستمزد برای تولید شمش به میلگرد را می‌توان 150 تومان برای واحدهای بزرگ و بیش از آن را برای واحدهای كوچك‌تر تخمین زد.
شیوه دوم عرضه محصولات فولادی به بازار، عرضه‌های ناشی از واردات هستند. بهای انواع فولاد وارداتی به كشور نیز به تبعیت از تغییرات قیمت‌های جهانی این محصولات در كشور مبدا و نوسانات نرخ ارز در داخل، تغییر می‌كند كه در اینجا توجه به یك نكته ضروری است. فولادی كه هم‌اكنون در مبادی ورودی كشور عرضه می‌شود، معامله آن به‌طور نسبی سه ماه پیش صورت گرفته و قیمت آن منظور شده است. این دوره سه ماهه از این بابت است كه تنها فرآیند تولید به سفارش مشتری به بیش از یك ماه زمان نیاز دارد. پس از آن ترخیص و بارگیری در كشور مبدا و حمل به كشور مقصد (در اینجا ایران) خود یك ماه دیگر به این زمان می‌افزاید و از سوی دیگر حدود 2 هفته زمان برای تخلیه و ترخیص بار در مقصد، صرف می‌شود كه در مجموع فرآیند خرید یك محموله فولادی خاص از یك كشور هدف و انتقال آن به بازار داخل نزدیك به 3 ماه زمان نیاز دارد.
در این میان مهم‌ترین شیوه، عرضه رسمی در بورس كالا است. در ارتباط با عرضه‌های بورس كالا هم كارخانه‌های عرضه‌كننده در تالار صنعتی به عنوان مثال ذوب‌آهن اصفهان كه تعهد 100 درصدی عرضه در بورس را دارد غالبا به صورت سلف سه ماهه محصولات خود را به فروش می‌رسانند. شركت‌های دیگری نیز مانند فولاد خراسان هستند كه بنا به تعهد عرضه‌ای كه دارند بخشی از محصول تولیدی را در بورس كالا و مابقی را درب كارخانه معامله می‌كنند. به عبارت بهتر با توجه به جایگاه خاص محصولات ذوب‌آهن اصفهان در بازار داخلی ، می‌توان كالای عرضه شده را مربوط به معامله در بورس كالای ایران برای 3 ماه قبل قلمداد كرده كه با محوریت قیمت مورد معامله در بورس و احتساب و كارمزد بورس ، 8 درصد مالیات بر ارزش افزوده و هزینه خواب سرمایه می‌توان قیمت تمام شده این محصول را در بازار آزاد محاسبه كرد.
با توجه به اینكه معامله در بورس كالای ایران غالبا در تالار تهران و همچنین در حضور تجار و شركت‌های برتر در پایتخت سیاسی و اقتصادی ایران صورت می‌گیرد، مركز قیمتگذاری فولاد در بازار داخل را می‌توان بازار تهران دانست. این در حالی است كه بارگیری غالبا از درب كارخانه صورت می‌گیرد. به این ترتیب بخشی از تفاوت قیمت‌ها در بازار تهران و شهرستان‌ها از این جهت نیز قابل پیگیری و بیان كردن است. با توجه به اینكه نبض تجارت آهن در تهران در محله‌های 15 خرداد ، پامنار و بورس كالا می‌زند همچنین كالاها به جز مبادی گمركی و كارخانه‌های اصلی از انبارهای اطراف تهران یا برخی مناطق خاص از جمله بازار آهن شادآباد، آهن مكان یا بازار آهن اتحاد معامله و بارگیری می‌شودمی توان بازار آهن تهران را شبكه ای متشكل از تمامی مناطق و نواحی ذكر شده دانست. از طرفی خریدارانی كه محصولات ذوب‌آهن را از طریق بورس كالا در تناژهای سنگین خریداری می‌كنند و در بازار تهران عرضه می‌كنند قدرت چانه زنی بیشتری در تعیین قیمت‌ها و به نوعی خط دادن به نرخ‌ها را دارند.
البته نكته‌ای كه در اینجا باید به آن اشاره كرد این است كه برخی از تجار و شركت‌های بزرگ در حال خروج از منطقه‌های ذكر شده هستند. از سویی جایگاه برخی فروشندگان اصلی در تعیین قیمت‌ها بسیار حائز اهمیت است كه توسط دیگر فعالان بازار تبعیت می‌شود. این مطلب كه غالبا برآیندی از شرایط عمومی عرضه و تقاضا است یكی از مهم‌ترین شاخص‌ها در تعیین قیمت فولاد است كه جهت‌گیری كلی بازار را نشان می‌دهد.
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.