یکی از دغدغه‌های سرمایه‌گذاران و حتی دولت‌ها، احتمال بلوکه‌شدن دارایی‌هاست. از آنجا که تتر متمرکز است، این شرکت می‌تواند در صورت نیاز حساب‌های خاصی را فریز کند. این اتفاق در مواردی به دستور دادگاه‌ها یا سازمان‌های نظارتی رخ داده است.
بورس24 : بازار ارزهای دیجیتال به دلیل ماهیت پرنوسان و غیرقابل پیش‌بینی خود همیشه با ریسک همراه است. به همین دلیل سرمایه‌گذاران و معامله‌گران برای فرار از این نوسانات و حفظ ارزش دارایی‌هایشان معمولاً به سمت استیبل کوین‌ها می‌روند. استیبل کوین‌ها به‌طور ساده، ارزهای دیجیتالی هستند که ارزششان به یک دارایی باثبات (مثل دلار آمریکا) متصل است.
دو مورد از معروف‌ترین استیبل کوین‌های بازار، تتر (USDT) و دای (DAI) هستند که هر دو با هدف ثابت ماندن قیمت در محدوده نزدیک به یک دلار آمریکا طراحی شده‌اند. با این حال، این دو استیبل کوین از نظر مدل طراحی، پشتوانه، شیوه مدیریت قیمت و حتی فلسفه وجودی، تفاوت‌های زیادی دارند که شناخت آن‌ها می‌تواند در تصمیم‌گیری سرمایه‌گذاری یا انتخاب مناسب برای معاملات بسیار مفید باشد.
پشتوانه و شیوه مدیریت قیمت؛ متمرکز در برابر غیرمتمرکز
تتر (USDT) شناخته‌شده‌ترین استیبل کوین دنیاست که تقریباً در همه صرافی‌های بزرگ و کوچک پشتیبانی می‌شود. این استیبل کوین توسط شرکت خصوصی Tether Holdings مدیریت می‌شود و از مدل متمرکز بهره می‌برد. در واقع ادعا می‌شود که به ازای هر USDT در بازار، معادل یک دلار یا دارایی معادل آن (نقدی یا اوراق بهادار کوتاه‌مدت) در حساب‌های بانکی این شرکت وجود دارد. این ذخایر به‌صورت دوره‌ای توسط شرکت‌های حسابرسی مورد بررسی قرار می‌گیرند، هرچند بسیاری از منتقدان معتقدند شفافیت این گزارش‌ها کافی نیست.
بیشتر بخوانید: تفاوت بین کوین و توکن در دنیای رمزارزها
در نقطه مقابل، دای (DAI) یک استیبل کوین کاملاً غیرمتمرکز است که توسط پروتکل MakerDAO بر بستر بلاکچین اتریوم مدیریت می‌شود. دای برخلاف تتر هیچ نهاد مرکزی‌ای ندارد که بخواهد به‌صورت سنتی پشتوانه دلاری آن را تأمین کند. به‌جای آن، کاربران با قفل کردن دارایی‌های دیجیتال خود مانند اتریوم (ETH)، رپد بیت کوین (WBTC) و حتی استیبل کوین‌های دیگر مثل USDC در قراردادهای هوشمند Maker، دای تولید می‌کنند. این سیستم به‌صورت خودکار ارزش وثیقه‌ها را بررسی می‌کند و اگر لازم باشد آن‌ها را لیکوئید (فروخته‌شدن اتوماتیک برای پوشش ریسک) می‌کند تا قیمت دای نزدیک به یک دلار باقی بماند.
میزان شفافیت؛ مزیت مهم دای
یکی از مهم‌ترین تفاوت‌های تتر و دای به بحث شفافیت بازمی‌گردد. در حالی که اطلاعات ذخایر تتر توسط شرکت Tether منتشر می‌شود و فقط با گزارش‌های دوره‌ای به اطلاع عموم می‌رسد (که خود این گزارش‌ها هم محل بحث هستند)، در دای اوضاع کاملاً متفاوت است.
پروتکل MakerDAO بر اساس قراردادهای هوشمند عمل می‌کند و شما می‌توانید در هر لحظه میزان کل وثیقه‌های قفل‌شده، بدهی‌های باز (دای‌های تولیدشده) و وضعیت کل اکوسیستم را روی بلاکچین اتریوم مشاهده کنید. به همین دلیل طرفداران غیرمتمرکزسازی (decentralization) دای را نمونه‌ای شفاف و مقاوم در برابر سانسور می‌دانند.
نقدشوندگی و پذیرش در صرافی‌ها
تتر (USDT) از نظر حجم معاملات روزانه و تعداد بازارهایی که در آن حضور دارد، بی‌رقیب است. تقریباً تمامی صرافی‌های بزرگ دنیا از جمله بایننس، کوین‌بیس، OKX، KuCoin و… از تتر به‌عنوان جفت‌ارز اصلی استفاده می‌کنند. به همین دلیل اگر هدف شما ورود یا خروج سریع به بازار و تبدیل سریع دارایی‌ها به شبه‌دلار است، تتر گزینه‌ای بی‌رقیب به‌نظر می‌رسد.
بیشتر بخوانید: انواع شاخص توتال (Total) در بازار ارزهای دیجیتال و اهمیت آن‌ها در تحلیل بازار
دای (DAI) هرچند از نظر حجم بازار بسیار کوچک‌تر از تتر است (مارکت کپ DAI معمولاً حدود یک‌دهم USDT است)، اما جایگاه ویژه‌ای در دیفای پیدا کرده است. دای در پلتفرم‌های وام‌دهی غیرمتمرکز مانند Aave و Compound، یا صرافی‌های غیرمتمرکز (DEX) مثل یونی‌سواپ و Curve کاربرد زیادی دارد. همچنین کاربران دیفای ترجیح می‌دهند برای تأمین نقدینگی استخرها یا دریافت وام‌های غیرمتمرکز از دای به‌جای USDT استفاده کنند، چون این کار وابستگی آن‌ها به یک نهاد متمرکز را کاهش می‌دهد.
کارمزد تراکنش‌ها و بلاکچین‌های میزبان
هر دو استیبل کوین روی بلاکچین‌های مختلفی عرضه شده‌اند.
تتر علاوه بر اتریوم (ERC20)، روی ترون (TRC20)، بایننس اسمارت چین (BEP20)، سولانا و حتی شبکه‌های لایه‌دو مثل آربیتروم هم فعال است. این موضوع باعث می‌شود کاربر بسته به نیازش، کم‌هزینه‌ترین شبکه را برای انتقال تتر انتخاب کند. به‌عنوان مثال انتقال تتر روی ترون تقریباً رایگان است و به‌همین دلیل در میان کاربران ایرانی محبوبیت زیادی دارد.
دای عمدتاً بر بستر اتریوم (ERC20) توسعه یافته است. هرچند به مرور نسخه‌هایی از دای روی شبکه‌های لایه دوم مثل Polygon، Optimism و Arbitrum نیز به‌وجود آمده‌اند که هزینه انتقال دای را به شکل محسوسی کاهش داده‌اند.
به همین دلیل اگر صرفاً به‌دنبال انتقال کم‌هزینه هستید، تتر معمولاً دستتان را بازتر می‌گذارد. ولی برای استفاده‌های پیچیده‌تر در دیفای، دای به‌خاطر یکپارچگی عمیق با اکوسیستم قراردادهای هوشمند اتریوم انتخاب بهتری است.
مقاومت در برابر سانسور و ریسک‌های قانونی
یکی از دغدغه‌های سرمایه‌گذاران و حتی دولت‌ها، احتمال بلوکه‌شدن دارایی‌هاست. از آنجا که تتر متمرکز است، این شرکت می‌تواند در صورت نیاز حساب‌های خاصی را فریز کند. این اتفاق در مواردی به دستور دادگاه‌ها یا سازمان‌های نظارتی رخ داده است.
اما در مورد دای، به دلیل غیرمتمرکز بودن قراردادهای هوشمند، کسی نمی‌تواند به‌سادگی آن را مسدود کند. این ویژگی باعث شده برخی کاربران که به استقلال مالی یا ناشناس ماندن اهمیت می‌دهند، به دای علاقه‌مند باشند. البته نباید فراموش کرد که بخشی از پشتوانه دای امروزه از استیبل کوین‌های متمرکز (مثل USDC) تشکیل شده است که این موضوع کمی از غیرمتمرکز بودن مطلق دای کاسته است.
تتر یا دای، کدام مناسب‌تر است؟
در نهایت، انتخاب میان USDT و DAI به هدف شما برمی‌گردد:
اگر به‌دنبال معاملات سریع، نقدشوندگی بالا و پذیرش گسترده در صرافی‌ها هستید، تتر بهترین گزینه است.
اما اگر برایتان شفافیت، غیرمتمرکز بودن، و مقاومت در برابر سانسور مهم است، دای می‌تواند انتخاب معقول‌تری باشد.
همچنین بسیاری از معامله‌گران حرفه‌ای ترجیح می‌دهند همزمان از هر دو این استیبل کوین‌ها در سبد خود استفاده کنند تا هم از مزایای نقدشوندگی USDT بهره‌مند شوند و هم از ویژگی‌های غیرمتمرکز DAI در دیفای.
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.