مدیرعامل تامین سرمایه دماوند: پیشنهاد من این است که شرکت‌ها در کمیسیون معاملات‌شان یک حداقل و حداکثر نرخ هدف مشخص کنند؛ مثلاً بین ۴۰ تا ۴۳ درصد. سپس هر تأمین سرمایه‌ای که در کوتاه‌ترین زمان و با سابقه موفق اجرایی بتواند پروژه را پیش ببرد، انتخاب شود.
بورس24 : در شرایطی که هزینه تأمین مالی در ایران به یکی از گره‌های اصلی تولید و سرمایه‌گذاری بدل شده، مدیرعامل تأمین سرمایه دماوند از سه راهکار کلیدی برای مهار نرخ بهره و سرعت‌بخشی به فرآیند تأمین منابع سخن گفت؛ کاهش مدت سررسید اوراق، استفاده از رتبه اعتباری و توثیق سهام به‌جای ضمانت‌نامه، و ایجاد شبکه تأمین مالی درون‌گروهی بین شرکت‌های هلدینگ. به گفته محمد علی جلالی، تمرکز بر «زمان و ساختار» به‌جای «رقابت جزئی بر نرخ»، می‌تواند هزینه نهایی تأمین مالی را تا سه درصد کاهش دهد و در این زمینه نیز پیشنهاداتی را ارایه داد که گفت و گوی او با خبرنگار بورس24 را می خوانید:
*با توجه به مسایل مرتبط با حوزه اوراق بدهی و مشکلات اصلی تأمین مالی در بازار سرمایه اگر بخواهید خلاصه‌ای از این چالش‌ها ارائه دهید، مهم‌ترین مانع فعلی از دیدگاه شما چیست؟
اساساً مهم‌ترین چالش در تأمین مالی از مسیر بازار سرمایه، نرخ بهره یا همان هزینه تأمین مالی است. شرکت‌ها معمولاً برای تأمین منابع، از چندین نهاد تأمین سرمایه استعلام می‌گیرند تا بهترین نرخ را بیابند، اما اختلاف این نرخ‌ها معمولاً بین ۰٫۲۵ تا حداکثر ۱ درصد است.
از سوی دیگر، این فرآیند استعلام و مقایسه ممکن است دو تا سه ماه زمان ببرد و در همین مدت، قیمت مواد اولیه یا نرخ ارز افزایش پیدا می‌کند. بنابراین، سود حاصل از یافتن نرخ پایین‌تر عملاً از بین می‌رود.
*پیشتر شما پیشنهاد کردیده اید کمیسیون معاملات شرکت‌ها در زمان انتخاب تأمین مالی، بازه مشخصی از نرخ سود تعیین کند. هدف شما از این رویکرد چیست؟
بله، پیشنهاد من این است که شرکت‌ها در کمیسیون معاملات‌شان یک حداقل و حداکثر نرخ هدف مشخص کنند؛ مثلاً بین ۴۰ تا ۴۳ درصد. سپس هر تأمین سرمایه‌ای که در کوتاه‌ترین زمان و با سابقه موفق اجرایی بتواند پروژه را پیش ببرد، انتخاب شود.
به این ترتیب شرکت‌ها به جای تمرکز بر چند دهم درصد اختلاف نرخ، بر سرعت اجرا و جلوگیری از عدم‌النفع ناشی از نوسان بازار تمرکز می‌کنند.
*تقسیم منابع درون‌گروهی بین شرکت‌های زیرمجموعه هلدینگ‌ها نیز به عنوان یک پیشنهاد دیگر مطرح شده است. این مدل را بیشتر توضیح دهید.
برخی هلدینگ‌ها شرکت‌هایی دارند که مازاد نقدینگی دارند و سپرده‌های بانکی‌شان را با نرخ‌های ۵ تا ۱۰ درصد نگهداری می‌کنند، درحالی‌که سایر شرکت‌های همان گروه نیاز به منابع مالی دارند.
پیشنهاد ما ایجاد شبکه درون‌گروهی تأمین مالی است که با کارمزد ۲ تا ۳ درصد، بین شرکت‌های هم‌گروه تأمین اعتبار انجام شود. در این حالت، هزینه مالی از منظر کل هلدینگ حدود ۳ درصد خواهد بود؛ بسیار کمتر از تأمین مالی بیرونی.
*موضوع مدت اوراق و رتبه اعتباری مهم ارزیابی شده است. این دو عامل چگونه بر هزینه نهایی تأمین مالی تأثیر می‌گذارند؟
در ابتدا باید دو نکته کلیدی را مد نظر قرار داد:
۱. اگر شرکت‌ها بتوانند مدت سررسید اوراق را کوتاه‌تر طراحی کنند—مثلاً یک‌ساله یا دوساله—ما می‌توانیم آن را با نرخ بهتری در بازار عرضه کنیم، زیرا اوراق کوتاه‌مدت ریسک کمتری دارد.
۲. شرکت‌هایی که از نظر رتبه اعتباری یا وثیقه سهام وضعیت مناسبی دارند، می‌توانند به جای ضمانت‌نامه بانکی، از توثیق سهم یا رتبه اعتباری استفاده کنند. این اقدام زمان استعلام بانک (۲ تا ۳ ماه) و هزینه ۴ تا ۵ درصدی ضمانت‌نامه‌ها را حذف می‌کند.
*اگر بخواهید دستاوردهای اخیر تماوند در حوزه تأمین مالی را بیان کنید، چه نکاتی برجسته خواهد بود؟
طی چهار سال اخیر، ما در تأمین سرمایه دماوند حدود ۳۶ تا ۴۷ هزار میلیارد ریال تأمین مالی انجام داده‌ایم، که عمدتاً بر پایه توثیق سهام و رتبه اعتباری شرکت‌ها بوده است.
از سویی دیگر طی سال مالی اخیر نیز چند اوراق دوساله به ارزش ۲۰ هزار میلیارد ریال منتشر کردیم. در حال حاضر نیز چند طرح در مرحله دریافت موافقت اصولی از سازمان بورس قرار دارد و تلاش می‌کنیم در سال مالی ۱۴۰۴ آن‌ها را به مرحله انتشار نهایی برسانیم.
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.